۱- دیشب برای دومین بار یکی از مصاحبه های دکتر حسین قاضیان را گوش کردم. نکته ای در این مصاحبه بود که بار اول که شنیده بودمش فکرم را به خود مشغول کرده بود. موافق آن نبودم و دیشب خواستم دوباره آن نکته را بیابیم و بشنوم و ببینم که نظرم تغییر کرده است یا نه؟. آخر گاهی ما تصویری که را می بینیم یا سخنی را که می شنویم با گذشت زمان اصلش در ذهن کمرنگ می شود. ما به چیزی فکر می کنیم که مفروضاتمان نیز رویش تلنبار شده است. مثل یک تابلوی نقاشی که خاک گرفته باشد و آنچه می بینیم شبحی از خطوط باشد با رنگ هایی که باید حدسشان زد.